Γιώργος Αρχοντόπουλος (Πρόεδρος εργαζομένων ΕΥΑΘ)
Σωματείο είναι όλοι οι εργαζόμενοι, όχι μόνο η διοίκηση
Είστε μεταξύ αυτών που απευθύνουν κάλεσμα για τη δημιουργία νέας συνδικαλιστικής παράταξης. Στο κάλεσμα δίνετε ιδιαίτερη σημασία στην επαναθεμελίωση του σ.κ. Εξηγήστε μας: ποια είναι τα νέα θεμέλια για τα οποία μιλάτε;
Τα νέα θεμέλια θα πρέπει να είναι η συσπείρωση των εργαζομένων ανεξαρτήτως ιδιωτικού ή δημοσίου τομέα. Δεν μπορούμε να λειτουργούμε διαχωριστικά, δίνοντας τροφή για αναμάσημα θεωριών διαμάχης μεταξύ εργαζομένων στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Οι εργαζόμενοι δέχονται τις ίδιες διώξεις, τις ίδιες περικοπές, αντιμετωπίζουν κοινά προβλήματα, ο φόβος του εργασιακού τους μέλλοντος είναι κοινός. Πώς λοιπόν εμείς να διαχωριζόμαστε και μάλιστα με τη θέληση μας; Δεν μπορεί οι συστημικές δυνάμεις να συνενώνονται για να μπορέσουν να χτυπήσουν τους εργαζόμενους κι εμείς να είμαστε διασπασμένοι. Κοινό μέτωπο λοιπόν, κοινή δράση, συσσώρευση δυνάμεων, κοινός στόχος.
Όλοι όσοι ανήκετε στην πρωτοβουλία συγκρότησης της παράταξης, αναφέρετε ότι «φτιάχνουμε τα σωματεία που χρειαζόμαστε». Ποια πιστεύετε ότι είναι τα χαρακτηριστικά των σωματείων που έχει σήμερα ανάγκη ο κόσμος της εργασίας;
Ο κόσμος έχει ανάγκη από ένα σωματείο που θα στέκεται δίπλα του στα προβλήματά του. Αυτό μπορεί να ακούγεται κοινότυπο αλλά θα πρέπει να εμβαθύνουμε στο τι εννοούμε «σωματείο». Σωματείο είναι όλοι οι εργαζόμενοι, όλοι συμμετέχουν και διαμορφώνουν τις πολιτικές και τις δράσεις, άρα ουσιαστικά μιλάμε για εργαζόμενους και όχι μια θεσμική διοίκηση που βάζει μια σφραγίδα. Τι να την κάνω τη σφραγίδα και τις αποφάσεις όταν ο κόσμος, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που αποτελούν το Σωματείο απέχουν, αδιαφορούν, ή όπως συνήθως γίνεται λειτουργούν με τη λογική της ανάθεσης. Ακούω συνήθως τη φράση, με ύφος ενοχοποιητικό, « τι κάνει το Σωματείο;». Μα τι να κάνει η διοίκηση ενός σωματείου όταν σηκώνει ένα θέμα, και στην πράξη εκτός από μερικούς της διοίκησής του, δεν υπάρχει καμιά παρουσία άλλων εργαζομένων που να δείχνουν ότι στηρίζουν τη διοίκησή τους. Πιστέψτε με, στο Σωματείο της ΕΥΑΘ μάς έχουν τύχει κατά το παρελθόν εποχές με έντονες διώξεις, μετακινήσεις, μηνύσεις, ακόμη και συλλήψεις, που όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα, και μόνο η εικόνα μιας αίθουσας κατάμεστης και με δυναμικό ύφος συνέλευσης, έφτανε για να αναγκαστεί η διοίκηση να αλλάξει πλεύση ή να βρίσκεται σε θέση αδυναμίας πλέον ζητώντας λύσεις στα προβλήματα που η ίδια δημιούργησε. Αυτό είναι το σωματείο που χρειαζόμαστε, η φυσική παρουσία, η αλληλεγγύη στον συνάδελφο, η εμπιστοσύνη και η συλλογική δράση για το κοινό καλό. Δεν ξέρετε πώς απογοητεύομαι όταν ακούω φράσεις του τύπου: «Στο δικο ΜΟΥ θέμα το σωματείο δεν με στήριξε…». Πώς να δράσεις συλλογικά όταν προβάλλεις το ατομικό σου συμφέρον;
Χρειαζόμαστε άλλα σωματεία. Χρειαζόμαστε και άλλους συνδικαλιστές (όχι βέβαια με την έννοια των προσώπων, αλλά με την έννοια της αντίληψης και των χαρακτηριστικών);
Χρειαζόμαστε τους συνδικαλιστές που μας εκφράζουν. Αν έχουμε μάθει στην ανάθεση και στην κριτική εξ αποστάσεως, χρειαζόμαστε ένα άλογο να τρέχει, να ποντάρουμε σε αυτό, και αν κερδίσει πολλαπλασιάζουμε τα κέρδη μας, αν αποτύχει τότε…μουλάρι το άλογο! Χρειάζεται εμείς να καθοδηγούμε το άλογο με την παρουσία μας, να το πιάσουμε από τα γκέμια και να το οδηγήσουμε εκεί που εμείς θέλουμε, στη νίκη! Και αν αποτύχει να προβληματιστούμε και να συλλογιστούμε και να μοιραστούμε την ευθύνη, γιατί η αλήθεια είναι ότι ο φόβος της ευθύνης και της αποτυχίας μάς κρατάει σε απόσταση ασφαλείας, μα και κριτικής (κακοπροαίρετης).
Αλλάζοντας την αντίληψή μας για τον συνδικαλισμό και τα σωματεία, αλλάζουν τα ίδια τα σωματεία, αλλάζουν και οι «συνδικαλιστές». Δεν έχουμε επαγγελματίες συνδικαλιστές, άρα ουσιαστικά αλλάζουμε τον εαυτό μας και τον τρόπο που βλέπουμε τα γεγονότα. Βέβαια για να αλλάξουμε πρέπει πρώτα να «ξεμάθουμε», η απομάθηση δεν είναι εύκολο να γίνει.
από τον Δρόμο της Αριστεράς
